ಒಮ್ಮೆ, ಒಬ್ಬನೊಬ್ಬ
ತನಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಿರುವ
ತನ್ನದೇ ನೆರಳಿಗೆ ಹೆದರಿ
ಗಡಗಡ ನಡುಗಿ
ಅದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು
ಓಡಿದ, ಓಡಿದ, ಓಡಿದ.....
ದರಿದ್ರದ ನೆರಳು
ಅವನ ಇತಿಹಾಸ ನುಂಗಿ
ಬೃಹದಾಕಾರವಾಗಿ ಬೆಳೆದು
ಗಹಗಹಿಸಿ ನಕ್ಕಿತು.
ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಷ್ಟೂ ಮತ್ತೆ
ಕತ್ತಿಗೇ ಹತ್ತಿ ಕೂತು
ಕತ್ತಿ ಝಳುಪಿಸಿ
ಭೂತವನ್ನಾವಹಿಸುವ ವರ್ತಮಾನ
ಮತ್ತದರ ದುರಂತ ಛಾಯೆ....
ಮನೆಯ ಮಾಡಿಗೆ ಏರಿ
ಮಂಡಿಗೆ ತಲೆ ತೂರಿಸಿ ಕೂತು ಅತ್ತ
ಕಣ್ಣು ತೆರೆದರೇನಾಶ್ಚರ್ಯ?
ನೆರಳೂ ಅವನ ಸಮನಾಗಿ
ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಸಂತೈಸಿದೆ....
ಬಿಕ್ಕುತ್ತಲೇ ಅದಕ್ಕೆ ಕೈ ಮುಗಿದು
ಬೆಳಕಿನತ್ತ ಮೆಲ್ಲಗೆ ತವಳಿದ.
ಅರೆ, ನೆರಳೀಗ ಮಾಯವಾಗಿದೆ
ಅವನನ್ನೆದುರಿಸದೇ ಕತ್ತಲಿಗೆ ಓಡಿದೆ....
ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲೊಂದು ಮಂದಹಾಸ
ಮುಂದಿನ ದಾರಿ ಎಷ್ಟು ಸುಸೂತ್ರ?!
*****
1 ಕಾಮೆಂಟ್‌:
ಸಮಯವಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿರುವ ಬೇಡಿಕೆ ಪರಿಶೀಲಿಸುತ್ತೀರಾ?
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ